Ortaöğretim öğrencisiyim. Haliç’te işçilerin ve emekçilerin arasında, sosyal yaşam hareketli biz çocuklar için… Toprak sahalarda top peşinde koşturuyoruz okul dışı zamanlarda…
Futbol idollerimiz Metin Oktay, Can Bartu, Lefter, Gökmen, Ziya, Sanlı ve diğerleri… Sonra PTT’den bir başka Metin çıkıyor karşımıza… Çizgi kenarında çalımı en rahat atan, rakibini kolayca geçen süratli bir açık…
Galatasaray’a geliyor. Ali Sami Yen onunla daha güzel… Gün geliyor, alın terinin karşılığını istiyor Metin Kurt… Birkaç arkadaşı yoldaşı oluyor. Sonra yolda yalnızlık… Kesmeşeker’in şarkısında bahsettiği gibi Metin Kurt yalnızlığı…
O yürümeye devam ediyor yalnız da olsa. Duruşundan, çizgisinden ödün vermeden. Acılar çekiyor, bazen alkolle paylaşıyor yalnızlığını. Kalan gücü kadar direniyor…
Sayısız antrenmana rağmen, her türlü olanağa sahip, paraya para demeyen, ama oynadıkları futbol bizim arsalarda oynadığımız futbol kadar bile ilerlemeyen bazı futbolcular arasında kaç meslektaşı destek verdi acaba Metin Kurt’un sendikasına…
.jpg)
Günlük polemikler ve incir çekirdeğini doldurmayan konulara sütunlarını açan kaç spor yazarı, saatlerce bir pozisyonu ileri geri oynatarak, aynı sözcükleri defalarca tekrarlayarak zaman geçirme çabasında olan kaç TV yorumcusu-sunucusu kanallarında yer verdiler ona?
Yaşamını yitirdikten sonra “Ben onu kısa pantolonla gezerken tanıdım” diyen TV programcıları ile ona sayfalarında yer ayıran köşe yazarları ne kadar içten ve inandırıcı acaba…
Eski futbolcular ona methiye düzerken, belki de çoğu yıllardır yüzünü görmüyordu Koca Kurt’un…
Onu en son Eyüp Futbol Takımı’nın teknik direktörüyken, benim genel kaptanlığını yaptığım Emniyettepe Spor Kulübü’nün bir turnuva maçını izlerken görmüştüm canlı olarak, sisli bir puslu bir Haliç akşamı… Sonra bir bayan sunucunun TV programında kısa bir söyleşisine tanık oldum rastlantı eseri…
Haliç’te emekçilerin arasında büyümüş bir eğitimci yazar olarak, direnişin ve hak aramanın ne oluğunu bana öğreten büyüklerimi, Metin Kurt’u ve onun gibileri kalemim hep yazacak…
İyi ki onları tanıdım. Hayatın anlamı onlar benim için…
Gerisi her zaman söylediğim gibi, içi boş bir öykü…
