Okullar açılıyor; öğretmenlere seminerler, yeni eğitim ve öğretim yılına hazırlık, mesleki geliştirme çalışmaları, toplantılar, günlük ve yıllık planlar, 10 dakikada anlatılacak ve algılanabilecek konularla ilgili uzun süren laf kalabalığı… Sanki çok çalışan, çok üreten değil de çok konuşan “bir bilen”…
Trajikomik bir durum… Daha belli bir planı, uzun vadeli amacı netleşmiş olmayan eğitim sisteminde klasörler, evrak doldurma, hayata geçirilmesi gerekenler yerine mühürlü, onaylı kağıtlar… Ve bu arada ülkemiz… “İçim acıyor”, çok az gelir bu duyguları dile getirmeye. Ve ben yıllık planı klasöre yolladım. Şimdi sınıflarda ilk ünitede “ben” varım. Yanıma “barış“ı aldım, “sevgi” ve “kardeşlik” sıralarda… Onlar hele bir kucaklasın birbirlerini, tanışsınlar, gülümseyen yüzleri bir göreyim. Şiirler okusunlar birlikte, şarkılar ve türküler söylesinler bir arada. Sorun olduğunda hep başkalarına yüklemesinler suçu, arada bir empati kursunlar. “Ben hiç mi hata yapmadım” diye sorgulayabilsinler kendilerini.
İşte benim ilk ünitem, ilk konum… Başkalarının yanlışı, benim yanlışım olmayacak. “Kim daha korkak? Karanlıktan korkan çocuk mu, yoksa aydınlıktan korkan büyük mü?” sözünü öyle seviyorum ki. Bir de önce kendini test eden eğitimci dostlarımı…
