Kadıköy’de yaşayan değerlerden biri sevgili Mehrizat… Şair, Marmara Üniversitesi Eğitim Fakültesi Fransızca Bölümü’nde yıllarca hocalık yaptıktan sonra yakın bir zamanda emekli oldu.
Türkiye Yazarlar Sendikası üyesi… Bu sendikanın yıllarca Kadıköy Temsilciliği’ni yaptı. Kadıköy’de hemen her kültürel-sanatsal etkinlikte yer alan bir güzel insan… Son günlerde Çamlıca’da dingin bir yaşam sürüyor. Geçirdiği rahatsızlıktan sonra bir süre kendiyle başbaşa kalmayı yeğlemiş.
Geçtiğimiz günlerde ben (Nusret Karaca), M. Tanju Akerman ve Elçibey (Halil Temel) kendisini ziyarete gittik. Bizleri her zamanki güleryüzü ve konukseverliği ile karşıladı. Konumuz yine Kadıköy, sanat, insan, sevgi, barış ve dostluk üzerineydi… Arada da üç-beş dize şiir…
En kısa sürede yeni etkinliklerde birlikte olma dileği ile ayrıldık yanından… Dergimize de bir kare fotoğraf ve şiir armağan kaldı günün anısına…
YÜZÜN BEN, GÜLÜŞÜN AY
Gitmek
Nereye nasıl neden
Gitmek, savrulmaktır derelere tepeden
Gidiyorum, gidemiyorum
Dikili birer anıt ayaklarım yollarda
Seni bırakamıyorum
Kalmak acılarımsa
Gidebilmek de büyüklüğümdür
Sevgilerim ardımda
Bakmak
Nereden neyle neden
Bakmak, vurulmaktır benlere yürekten
Bakıyorum, bakamıyorum
Çakılı birer çivi gözlerim yüzünde
Sana doyamıyorum
Bulmak mutluluğumsa
Seni görmek de maviliğimdir
Sonsuzda uçuştukça
Tanımak
Kimi nerede neden
Tanımak, durulmaktır anlamla gerçekten
Tanıyorum, tanıyamıyorum
Ekili birer tohum duygularım kanında
Senden çıkamıyorum
Anlamak yaşantılarımsa
Seni sevmek de özgürlüğümdür
Sen bana koştukça
Dokunmak
Kime neyle neden
Dokunmak, tutulmaktır senlere birden
Dokunuyor, dokunamıyorum
Büyülü birer çiçek avuçlarım yanımda
Seni tutamıyorum
Öpmek sabahlarımsa
Yüzün de güzelliğimdir
Sen bana baktıkça
MEHRİZAT
