Merhaba… 2020’ye girerken tek yeni yıl dileğim, gereksiz tutunduklarıma (insan, duygu, materyal) veda edip onları özgürleştirebilmek, bırakabilmeyi öğrenmek, akışa tekrar güven duymayı öğrenmekti. O yüzden her yılın taa başında bayram seyahati, yaz tatili planlayan ben hiç plan yapmamış, “Ne gelirse” demiştim. Ama yine de eminim ki şu karantina olmasa, defalarca İstanbul-Bodrum arası gidip gelmiştim. Her yere, her organizasyona yetişebilmek için kendimi maddi manevi parçalamıştım.
NE DİLEDİĞİNE DİKKAT ET!
Ben durmayı, içime dönmeyi ve gereksiz bağları kesmeyi diledim. Zamanım gelmiş ki ben durdum, içime döndüm ve tüm gereksiz bağlar kesildi. Ne giyinmekten vazgeçtim rengarenk, ne sosyalleşmekten ruhuma enerji verenler, birlikte beslendiklerimle. Hatta daha da kaliteli, öz ve sıcak birlikte oldum yıllardır fırsat yaratmak istediklerimle.
YÜREĞİNDE YAŞATTIĞIN KADARSIN…
Yeni insanlar, yeni fırsatlar çıktı karşıma; Zoom’dan kahkahalar yükseldi taaa arşa. Bir anda tekrar anladım ki yüreğinde yaşattığın kadarsın. Mesafe tıpkı zaman gibi izafi… Şanslı hissettim kendimi bu süreçte, her sabah şükrettim. Üzüntülerim de oldu, kaybettiklerim de ama akışa güvendim; direnmedim, yol dostum oldu.
ŞÜKÜR, MANA VE KIYMET…
Bu pazar 88. gün, benim eskiye dönüşüm için kendime koyduğum bir son tarih var ve ona daha var. Akışa bırakmak, saldım çayıra mevlam kayıra değil. Öleceğimizi bile bile yaşama sarılmak ve anlam yaratmak kıymetli. Mana ve Kıymet… Bu ara en çok telaffuz ettiğim iki kelime, Şükür’den sonra… Özlediklerim var tabii ama her biri daha keyifle yaşanacak zamanı gelince. Yakalamaya çalışmayıp akışta kalınca, seyir defterime bir sayfa daha… İyi pazarlar…
Ece Süeren OK – Güzelbahçe / İzmir
