Bu çocuklar, bu gençler kimin güvencesinde?! Sokakta işsiz ya da bonzai kurbanı, vb… Hangi yürek dayanır bu acıya; hangi ana baba, arkadaş, öğretmen… Bizler sevgiyle kucak açtık elimiz ulaşana; gücümüzün, enerjimizin yettiğince… Okullarımızda iç dünyalarını tanımak ve onlara rehber olmaktı önceliliğimiz. Testlerle sınavlara hazırlamak dışında hayata hazırlamak, onların mutluluklarını sağlamak.
Ve sonra sokaklar; bazen huzur veren, bazen ise acımasız… Hele zayıf bir anında yakalar ve teslim alırsa… Tanıdık, tanımadık gencecik yaşamlar sona eriyor son günlerde. Kızıltoprak’ta bir inşaat yerini çeviren sunta duvarlarda dile gelmiş bu isyan. Bahariye’de de gündüz objektifime takılan bir görüntü. Ya sokakta kalan, kimsesiz, yorgun düşmüş ya da alkol, bonzai vb. kullanarak kendinden geçme durumunda iki genç…
O ya da bu!.. Toplumun yönetim birimlerinde görev yapanlar, bu işlerin de önceliği olmalı. Bu gençler de birer ana baba evladı; onların gelecekleri, hayalleri, umutları… Yaşam bu “an”, şairin dediği gibi “dün” geçti. “Yarın”ın garantisi yok. Peki, bu çocuklar ve gençler “an”ı böyle mi yaşamalı? Acımasızca, çaresiz, kuşatılmış…
Çocuklarımız için, gençlerimiz için eğitim, sevgi, yardım… Çok şey mi? “Ateş düştüğü yeri yakar” derler ya, dün bir ateş daha düştü Kadıköy’de bir eve. Tanıyordum. O ateş benim de yüreğimde dünden beri…
Sessizce ağlıyorum…
