Fotoğraflar aslında çok şey anlatır. Erdek’teyim, İstanbul dönüş yolunda… Otobüs garajı arkasında küçük bir çay ocağında soluklanıyoruz ailece...
Otobüs kalkış saatine kadar merkeze ineceğiz, ama bavullar elimizi ayağımızı bağlıyor. Sonra bir ses çınlatıyor kulaklarımızı: "Buraya bırakın isterseniz." Her zaman bakmaya doyamadığım ayakkabıcı dükkânlarının birinden geliyor o ses… Tahta masa, çiviler, falçata, çekiç… Babamın dükkanını görür gibi oluyorum sanki Gedikpaşa’da… Bir gönül köprüsü kuruluyor aramızda. Adı da babamın adı; Necdet…
Necdet Usta yanımda; emek, ekmek, alın teri… Bir fotoğraf karesi getiriyorum kızımın objektifinden Kadıköy’e… "Güzel insanlar güzel atlara bindiler ve güzel yolculuklara çıktılar, güzel ülkelere gittiler" var ya, onun gibi bir şey…
Edebiyat,Kadıköylü Osman Serhat Erkekli’nin dediği o yaşayan edebiyat, avuçlarımın içine düştü. Sarıldım kağıda kaleme yazdım. Kadıköylü dostlarım sayfalarında yer açarlar ve kendi halindeki Necdet Usta’yı hiç ummadığı bir zaman diliminde, gülümseyen yüzüyle edebiyat dünyasına taşırlar.
Ve kim bilebilir o dergi veya gazeteler eline ulaşır, o da dostlarıyla paylaşarak Kadıköy-Erdek gönül köprüsünü güçlendirir. Buna öyle çok ihtiyacımız var ki…
