Sanırım bir daha dışarı çıkmayacağım. Zaten maskem bile gelmedi. Buff ile idare ediyorum. Neyse gelsin, büyüyünce takarım artık. Evde kalırken bile FOMO’ya (fear of missing out) yakalanabiliyormuş insan. Sanki yine DUR’amadım ya da hep birlikte DUR’amadık mı? Yani aslında tek sebep ben değilim; eskiden şehir bariyeri varken şimdi de aynı saatte canlı yayınlar, konserler, eğitimler…
Yine FOMO!!! Dışadönüklerin susup oturması, anın tadını çıkartmayı öğrenmesi ve bazen de aynen fotoğraftaki gibi hiçbir şey yapmaması, “Depresyonda mısın?” sorusunu getiriyor sürekli. Yooo değilim, zaten depresyon da bende değil. İstersem girerim o ayrı ama istemiyorum. Şaka bir yana; #evdekal duyurusu ile evde kalıp bir an bile boş kalamayanlardan, hatta bu 44 gün nasıl geçti anlamayanlardanım.
Bu iyi bir şey… Tabii hep söylüyorum; şükürler olsun ki sağlığım, evim, aşım yerinde, ailem iyi. Ama zaten dışarıda olduğum zamanlarda da hep buna şükrederdim. Eeee sonuç, 44’ten 45’e geçerken dışarı çıkma melekemi kaybetmiş olabilir miyim? Hani Darwin’in dediği gibi kullanılmayan organ işlevini kaybeder misali…
Dün İstanbul’da bir doktor arkadaşımdan artış durdu gibi, daha kontrollü gidiyor mesajı da gelince hem rahatlama hem de “Amaannn iyiydik” böyle hissiyatı geldi. Sanırım sokağa çıkma yasaklarının en sevdiğim tarafı, burnumun dibindeki inşaatın durması; tabii sonra vicdanım “Peki oradaki yevmiyeli çalışanlar evine nasıl ekmek götürecek?” diyor. Ayyy ne ikilemli bir gündeyim… Yıldızlardan mı bu @elifatamanhata hocam… Neyse bakacağız duruma… Pazar köşesi gibi oldu, çok yazdım yine…
Ece Süeren OK
